Fjallganga í vondu veðri hreinsar sannarlega hugann, því það kemst ekkert annað að en að komast áfram og lifa þetta af,« segir Áslaug Rut Kristinsdótt...
Fjallganga í vondu veðri hreinsar sannarlega hugann, því það kemst ekkert annað að en að komast áfram og lifa þetta af,« segir Áslaug Rut Kristinsdóttir og hlær hin kátasta, en hún ásamt tveimur vinkonum sínum er nýkomin úr göngu yfir Fimmvörðuháls, þar sem allan tímann var kolvitlaust veður, hávaðarok og úrhellisrigning.
»Þetta var ganga á vegum Ferðafélags Íslands og hópurinn var fjórtán manns sem við Þórhildur Þórdísardóttir og Eva Sæland vorum í. Við lögðum af stað úr bænum á föstudagsmorgni og vissulega var grenjandi rigning allan tímann sem við vorum að keyra austur, en okkur datt samt ekkert í hug að hætta við. Við búum á Íslandi og vitum alveg að allra veðra er von. Við hófum gönguna við Skóga og þá var veðrið ekki sérlega árennilegt, en það var engan bilbug að finna á þessum hópi, við létum bara vaða. Seinna fréttum við að fólkinu sem ætlaði á sama tíma að ganga þessa leið frá hinum endanum, Þórsmörkinni, hefði verið snúið frá, þeim var hreinlega bannað að leggja af stað.«
Leið um tíma eins og hún væri úti í geimnum
Áslaug segir að vissulega hafi þær vinkonurnar ekki frekar en aðrir í gönguhópnum, notið hins fagra útsýnis sem allir þekkja sem gengið hafa Fimmvörðuháls í björtu veðri. »Við misstum óhjákvæmilega af því öllu saman og einhverjir sögðu að við yrðum að ganga þetta aftur í góðu veðri því við sáum ekkert af fossunum fögru sem varða þessa leið og engin var fjalla- og jöklasýnin. Skyggnið var ekkert allan tímann. Mér leið á einhverjum tímapunkti eins og ég væri úti í geimnum, þegar ekki sáust handaskil vegna þoku og rigningar og við gengum í gljúpri ösku sem gerði nánasta umhverfi framandi. Þegar við vorum komin á Morensheiðina og nálguðumst Bása í Þórsmörk fór aðeins að létta til og við fengum loksins að sjá svolítið af dýrðinni. Þar fyrir utan var þetta algjört brjálæði og ég hélt um tíma að ég væri að deyja svei mér þá,« segir Áslaug og bætir við að slíkur hafi veðurhamurinn verið að ekki var nokkur leið að taka myndir.
Alsælar að hafa klárað
»Það var ekkert sérstaklega notalegt að vera gegndrepa allan tímann, eiginlega var það frekar svakalegt og fyrir vikið köllum við þetta að gamni okkar viðbjóðsferðina. En við erum samt alsælar að hafa klárað og ánægðar með okkur, enda var þetta þónokkurt þrekvirki. Það var ekki stætt á köflum, til dæmis þegar hluti hópsins fór upp að nýja gosgígnum Móða, þá beið ég þar sem ég stóð í brekku og vindurinn var slíkur að ég átti fullt í fangi með að halda mér á löppunum. En þetta var samt rosagaman og heldur betur eftirminnilegt. Í hita leiksins vorum við vissulega stundum pirraðar yfir aðstæðunum, til dæmis var aldrei hægt að stoppað nema mjög stutt í einu af því fólki varð strax jökulkalt.
Maður var bara kýldur áfram, í hverju stoppi rak leiðsögumaðurinn okkur áfram eftir minna en tíu mínútur, enda ekkert annað í boði en að keyra þetta áfram. Í fyrstu brekkunni eftir að við stöldruðum við í Baldvinsskála leist mér ekki á blikuna þar sem ég stóð í allri þessari ösku með risastóra brekku, skelfilega bratta, framundan. Sú uppganga tók verulega á og ég sá ekki glóru. Ég hélt að það væri mitt síðasta.«
Einn hélt áfram enn lengra
»Þetta var sannkölluð heljarganga því við vorum öll gegnblaut, bakpokarnir og allt, því þó að yfirhafnir eigi að heita vatnsheldar standa þær svona veður ekki af sér og rokið þrýstir bleytunni niður hálsmál, ofan í skó og inn um allar smugur. Það var ekkert sérlega huggulegt að fara Heljarkamb og Kattarhrygg í þessu veðri, ég var fegin að vera ekki mjög lofthrædd þá. Á þessum sama degi var hundrað og fimmtíu manna hópur frá Landsbankanum að ganga þessa leið en hluti af því fólki treysti sér ekki alla leið og fór með trukkum til baka frá Baldvinsskálanum,« segir Áslaug og bætir við að sem betur fer sé leiðin frá Skógum í Þórsmörk aðeins dagleið og þau hafi því ekki þurft að ganga aftur að morgni í blautum göngufötum. »Við gengum samfellt í átta og hálfan tíma og við gistum að göngu lokinni í Langadal í Þórsmörk. Við fengum dýrindis grillað lambalæri um kvöldið og eftir þá máltíð vorum við næstum búnar að gleyma því hvernig veðrið hafði verið. Við vorum svo sótt þangað í rútu um morguninn og héldum heim. En einn í hópnum okkar var ekki búinn að fá nóg þegar ferðinni lauk, hann ákvað að halda áfram og ganga Laugaveginn allan. Við hin gáfum honum afgangana af nestinu okkar til að hafa með sér.«
Jómfrúarferðin var söguleg
Áslaug segir að gönguferðin á Fimmvörðuhálsinn hafi komið þannig til að Eva, sem er búsett í London, hafi átt gjafabréf frá Ferðafélaginu. Eva ákvað að hóa í okkur Þórhildi og nýta gjafabréfið. Hún sá líka að þetta væri góð leið fyrir okkur stelpurnar til að vera saman, enda erfitt að finna vinkvennastundir þegar ein býr í útlöndum, önnur á Akranesi, sú þriðja í Reykjavík og nokkur lítil börn hafa bæst í hópinn sem bindur fólk heima. Við fórum því glaðar af stað og erum allar í ágætu gönguformi, Þórhildur gengur mikið á fjöll, ég held að hún hlaupi upp og niður Akrafjallið daglega, enda var hún ævinlega fremst í flokki á Fimmvörðuhálsinum, hún fann ekki fyrir þessu. Eva stundar hlaup af krafti og sjálf fer ég í nokkurra daga gönguferð með manninum mínum og fjölskyldunni á hverju ári í gönguhóp sem kallar sig Handan við hæðina. Við fórum í sumar á Snæfellsnesið og dóttir okkar sem er ellefu mánaða og átta ára sonur voru með í för. Þetta var söguleg ganga hjá okkur vinkonunum, sannkölluð jómfrúarganga, því héðan í frá ætlum við að hittast einu sinni á hverju ári sérstaklega til að fara í góða göngu, hvernig sem viðrar.«
>> Það var ekkert sérlega huggulegt að fara Heljarkamb og Kattarhrygg í þessu veðri, ég var fegin að vera ekki mjög lofthrædd þá.
>> Ekki er hægt að stóla á bongóblíðu í hvert sinn sem fólk heldur til fjalla á Íslandi og þær fengu heldur betur að reyna það vinkonurnar Áslaug, Eva og Þórhildur sem gengu Fimmvörðuháls um nýliðna helgi í hávaðaroki og grenjandi rigningu. Skyggnið var ekkert og þær misstu því af öllum fögru fossunum og útsýninu.
